Drzewo życzeń – Katherine Applegate

Może drzewa nie umieją żartować, ale bez wątpienia potrafią opowiadać historie. Tę opowiada pewien dwustuletni dąb, który rośnie w małym amerykańskim miasteczku. Ma na imię Dąb i jest drzewem życzeń. Raz w roku, zgodnie z tradycją przywiezioną z Irandii,  ludzie  ozdabiają go skrawkami papieru, szmatkami,  czasem nawet skarpetkami. Każda taka ozdoba to czyjeś marzenie. Jedni proszą o pokój na świecie, o zdrowie,  inni o piątkę ze sprawdzianu.

Dąb  stanowi dom dla wielu zwierząt, goszcząc je  w dziuplach i gałęziach. Jego największą przyjaciółką jest wrona Bongo. Można powiedzieć, że dąb i jego mieszczańcy wiodą spokojne życie i nic już go nie zaskoczy. Aż do pewnego dnia, gdy do jednego z domów przy jego ulicy wprowadza się rodzina z zagranicy z córką Samar.Niestety, rodzina ta nie jest życzliwie przyjęta przez mieszkańców. Ktoś obrzuca ich dom jajkami, ktoś krzyczy z samochodu ,,Muzumanie do domu”, pojawia sie napis na drzewie ,,Wynocha”. Mała Samar spędza dużo czasu przy drzewie, bawiąc sięz wroną Bongo  i innymi zwierzętami zamieszkującymi konary i dziuple Dębu. Dziewczynka czuje się bardzo samotnie, w szkole dzieci jej dokuczają. Dąb i zwierzęta opracowują plan, aby pomóc Samar  zaprzyjaźnić się z chłopcem z sąsiedztwa. Niestety plan może zostać udaremniony, bo nad drzewem zawisa groźba ścięcia. Na szczęście wszystko dobrze się kończy, kiedy nadchodzi kolejny Dzień Życzeń, drzewo nadal rośnie a większość skrawków, które ozdabiają drzewo zawiera napis ,,Zostańcie”.

Książka bardzo potrzebna, na czasie, o uprzedzeniach, odrzuceniu, wykluczeniu. Potrzebna  ze względu  na poruszany problem inności i akceptację odmienności. Podkreślona jest wartość różnorodności. Pokazuje jak imigrancji wzbogacają kulturę i tradycję kraju, do którego przyjeżdżają. To opowieść o przyjaźni, samotności, odrzuceniu, ale i  o pomaganiu sobie w trudnych chwilach. Książkę można wykorzystać do poruszenia tematów zwiazanych z ekologią.

,,Drzewo życzeń”  zostało przetłumaczone na ponad 20 języków i znalazło się na liście bestsellerów „New York Timesa” i Amazona (w kategorii „Dziecięce książki o tolerancji”).

Tekstowi towarzyszą bardzo łądne, delikatne szkice.